Praca Radzki koncentruje się na relacjach: koloru, przestrzeni, ciała.
W malarstwie bada abstrakcyjne kompozycje – układy barw, faktury, napięcia formalne. Płótno jako pole struktury wizualnej.
W kostiumografii interesują ją możliwości tekstyliów jako narzędzia budowania charakteru scenicznego. Kostium nie jako dekoracja, lecz element konstrukcji postaci.
Obie dziedziny łączy wrażliwość na kolor, materiał i przestrzeń.